اخبار

در زمانه كثرت صداها كه هر كس امكان آن را دارد از طریق گوشی تلفنش كلمات و جملاتی را در عرصه عمومی مطرح كند، آیا «شعر» امكان پیدا می‌كند و مهم‌تر اینكه آیا حتی اگر افراد مدعی شوند، آنچه می‌گویند و منتشر می‌كنند، «شعر» است، آیا این امر اهمیت و اثری دارد و می‌توان به آن امید بست؟ آیا امكان عاملیت و خودآیینی در حیطه زبان هست؟ آیا از دل هیاهوی صداهای در هم، معنایی خلق می‌شود؟

دوستی دیروز به دیدن من آمد. مدتها بود که یکدیگر را ندیده بودیم. سر و روی هم را بوسیدیم و دیداری تازه کردیم. دوستی من و او دوستی ادبی است. من او را دوست دارم. زیرا که شاعر و هنرمندش می دانم. اما او، چون دوستی اش با من هیچ موجبی ندارد که برای او در آن نفعی باشد، شاید چیزی از همین قبیل است. از خودش باید پرسید. آمد و نشست، چنانکه عادت ماست، با آنکه چند ماه از آخرین دیدارمان می گذشت گویی گفتارمان دنبالۀ صحبت دیروز بود.